Door het verduisterende rolgordijnen schijnt een straal licht, mijn ogen knipperen langzaam open. Ik strek mij uit zo ver ik kan, de botten en spieren in mijn lichaam kraken en zijn stram. Zo wat heb ik geslapen. Nieuwsgierig kijk ik op mijn wekker. Wat…..!? Het is half 5 in de ochtend, waar komt dat licht vandaan? Nieuwsgierig kijk ik uit het raam en begin te tellen 29 lampen zijn aan in mijn gezichtsveld. Waarvoor? Het is nacht en bij ons is het altijd roet zwart, op de 2 stallampen na, of wat noorderlicht.
Moe van de lange reis was ik vrijdag avond vroeg in slaap gevallen op mijn logeer adres in Skåne, zo moe dat mij de buitenverlichting niet eens opviel.
Even terug in de week, een redelijk rustige week.
Er was veel sneeuw pret, Tonaco heeft de slee weer voortgetrokken en Yara dacht dat ze al kon snowboarden bij ons van de heuvel. Al snel draaide het weer om en heeft het veel geregend en kwam de bekende november ijsbaan weer goed in zicht.
Buiten kan je weinig doen als de motorzaag bij de reparateur ligt, en de grond zo hard is als steen.
Deze periode staat ook wel bekend als terugtrekken in je winter hol. En dat heeft een mens nodig!
Rust heeft ons lichaam nodig, om te resetten van de hele dag aan staan. Tegenwoordig met social media en onze telefoons altijd in de hand is het moeilijk om uit te gaan. Echter denk ook eens al die mensen om je heen dagelijks, alle prikkels die je constant aan houden. Om over van alles na te denken. Jaaaa….., vaak te laat zegt ons lichaam nee ik werk niet meer en ben je opgebrand. Op, uit, niks functioneert meer, alleen, slapen en huilen. Zoeken in je hoofd naar oplossingen. Angst komt onbewust opduiken en de wil om door te gaan wordt sterker. Na de kortsluiting in je lichaam komt er een periode van stilte. Angst dat de controle wegvalt over ongeveer alles.
Vorig jaar rond deze tijd was dat bij mij het geval, totale kortsluiting uitgebrand en een wrak was ik. Jaren lang ben ik niet in winterslaap geweest, ik wist er het bestaan niet van. Je gaat toch altijd door, wat er ook gebeurd we gaan door. Bij stress periode boeken we een dagje sauna. Daarna ga je in dubbele vaart weer vooruit. Ja zo ging dat in Nederland.
Hier in het noorden gaat iedereen ongeveer met winterslaap, buiten kan je niks meer doen. De koeien staan op stal en het is tijd om tot rust te komen op te laden voor een volgend voorjaar en de korte intensieve zomers. Het is een ritme wat diep geworteld zit. Iedereen is moe het is vroeg donker en er ligt niet constant sneeuw. Kerst laat nog lang op zich wachten, dus wat doe je? Rusten…..wel gewoon werken maar daarbuiten rusten. Zo is dat bij ons nu ook. Ik merk nu pas hoeveel je buiten werkt in de andere seizoenen. Straks met de sneeuw ontwaken wij weer meer buiten.
Donderdag, in de ochtend ziet het er heel grijs uit buiten, donker en het is rond nul graden buiten, ik loop zenuwachtig door ons huisje. Waarvoor?
Sterre gaat met haar klas in de trein naar Stockholm, en is vrijdag uitgenodigd in de SVT studio om bij het jeugd journaal aanwezig te zijn. Een unieke kans van deze kleine school om af te reizen naar de super grote stad. Vrijdag avond laat komt ze weer thuis. Hieronder de link:
Thuis ben ik de laatste was aan het opruimen. En hebben wij nog een interessant gesprek met een inspirerend persoon. Ik voel dat ik mijzelf in de weg loop. Ben gewoon zenuwachtig voor die lange treinreis….. in mijn hoofd heb ik dan een gevecht met;” ik noem ze angst en wil”. Ze zijn geen goede vrienden, en vechten in mijn hoofd over hoe ik mij voel. Simpel gezegd spannend leuk, twijfel of het goed gaat (is angst).
Tijd voor een wandeling stilte om mij heen, het even zijn in het heden. Toegeven aan de angst. Je eigen angst is je grootste vijand, sluit vrede met mijn wil en laat het los. Al kijkend over een stil meer voel ik deze zelfde stilte mij als een warme deken over mij heen vallen. De rust hier, mijn herfst rust. De rest van de middag lig ik op de bank uit te rusten voor de reis. En zorg ik dat alles geregeld is voor iedereen hier. Man, meiden, beesten.
Donderdag avond, Yara en Marco brengen mij naar Kramfors station. De weg is spekglad en angst dat we gaan glijden is aanwezig. Ja zelfs met spijkerbanden kan je glijden nu! De trein komt snel. Een laatste kus een doei doei zwaai zwaai, loop ik snel verder over het perron op zoek naar mijn juiste trein deel. Een aller aardige conducteur roept Nicole Broekema! Ja dat ben ik, roep ik terug. Wij stappen beide tegelijk in en moeten nog een end naar voren lopen. De trein is te lang en paste niet op het perron. Deze aardige meneer wees mij de coupe waarin ik een bed geboekt heb. De deur gaat open en hij wijst naar boven, daarna zegt hij slaap lekker. Ik voelde mij even een klein meisje die naar bed gebracht wordt, en dat pappa dan zegt slaap lekker. Het ontroerde mij. Wat onbenullig kroop ik via de ladder omhoog naar mijn bed. Zwetend plof ik neer en stoot tegelijk mijn hoofd aan het dak. Fuck!! wat klein donker scheld scheld…een klein lampje was aan verder was het donker en al schuddend en schokkend gingen wij vooruit. Ja…… zucht nu hang ik hier in mijn eigen zooi en moet de weg even stil zoeken. De ander bedden in de coupe zijn namelijk gevuld met vijf slapende vreemde vrouwen. Knullig trek ik mijn schoenen uit en zet ze op een rek bij de trap. Daarna mijn jas, vest, en muts. Het kussen is heel klein en maak dit groter door gebruik van mijn jas, vest en muts. De tassen staan bij mijn voeten. Een deken en laken liggen keurig super schoon op mij te wachten. Na wat rommelen om uiteindelijk ook de tassen weer te verplaatsen op een rek lig ik. Stilte omarmd mij, het liedje van Guus Meeuwis gaat daar mijn hoofd krekkedeng krekkedeng oehoe……een bijzonder ervaring. Een donkere coupe geen zicht op buiten omdat het gordijn dicht is, deel je met vijf vreemde vrouwen, die je bijna niet ziet. Langzaam val ik toch in slaap.
De aankomst op Stockholm centraal was inderdaad een beetje spannend, echter de vraag die ik wilde stellen aan een vreemde werd ook aan mij gevraagd. Even later zie ik perron nummer en het trein nummer op de borden. Perron elf daar moet ik even wachten. De tassen zet ik op de grond, de drukte om mij heen is een komen en gaan spektakel. Ik focus mij en zie een muis eenzaam over de treinrails heen lopen. Stiekem lach ik en bedenk ik een heel verhaal over een muis en z’n familie die wonen op Stockholm centraal. Mijn fantasie slaat toe en heb hierover plezier. Met een lach stap ik met meer vertrouwen op de volgende trein. Op naar Lund! Dit is een lange reis, echter ik zit heerlijk op een goede stoel heb stroom dicht bij om mijn telefoon op te laden. En na heerlijk wat dagdromen vliegt de tijd. Om tien uur zit ik klaar voor de live uitzending met Sterre in het jeugd journaal. Een interessante uitzending en superleuk dat de kids van Kalknäs school daar aanwezig zijn! Een trotse moeder zit in de trein met een glimlach van oor tot oor. De rust van reizen geeft ook veel energie. Ik voel dat ik ernaar uitkijk om een lange wandeling te maken straks. Nog een keer overstappen in Lund de laatste simpele trein naar Tomelilla. De Nordic Mamma verbaast zich over de drukte hier, zelfs in een klein dorp is het meer Nederland dan Zweden denk ik. Vol goede moed begin ik mij laatste reis te voet naar school, het is goed te lopen tien minuten en een beetje meer ongeveer. Yes, gehaald dacht ik, nu inchecken en avonturen. Leuk, leuk, leuk!
Wachtend bij de receptie komt er een keurige dame naar mij toe, jij moet Nicole zijn? Ja antwoord ik dat klopt. Ik versta haar wat moeilijk, en zij mij en samen moeten wij daar om lachen. In de rondleiding wordt alles duidelijk uitgelegd en ben ik blij dat ik op mijn kamer ben. Ik plof neer, geen mamma mamma, nicole nee even niks. Het is begin van de middag en ik besluit mijn tassen hier te laten en er even op uit te gaan. Buitenlucht opsnuiven, boodschapjes doen om hier het weekend door te komen. Bij terug komst stel ik mij op aan het bureau. Een groot werk bureau met een simpele stoel. Perfect om mijn deel van de laatste opdracht te schrijven. Om vijf uur besluit ik mijn magnetron maaltijd 6 minuten in de high tech micro te zetten. Even later zit ik met wat studenten en twee huismeesters aan tafel te eten. Mijn koffie drink ik op mijn kamer en besluit een Netflix avond te hebben. Deze duurde niet lang, al snel was het licht uit en sliep ik heerlijk.
Het thuisfront is druk in de voorbereidingen met kerst, ik krijg een echt kerstmannen gevoel bij het zien van de vele foto’s. Wat mis ik ze dan, de krach van stilte neemt het gemis over. Mamma is hier, dichter bij Holland dan haar familie in Norrland.
Volgende week schrijf ik meer over mijn verblijf hier, en hoe ik leerde op het ritme van Pippi Langkous songs reanimatie toe te passen.
Voor nu, geen beesten voeren, meiden geen slaap lekker knuffel brengen, nee niks.
Oftewel de kracht van stilte ervaren…
