The Nordic mamma

Na de lifestyle vluchteling, was het even stil. De inspiratie was weg. Het was de tijd om even stil te staan en nieuwe dromen te laten groeien en later te realiseren. Nu stroomt de energie, de Hollandse mama is meer een Nordic Mamma! Inburgeren in Zweden op het platteland in het hoge noorden. Samen de intense natuur beleven en delen. Ieder op zijn eigen manier. Processen van los laten en veranderingen en opnieuw weer avonturen. Avonturen die ik graag wil delen om inspiratie te geven, over het leven van een Nordic Mamma. Welkom op mijn nieuwe wekelijkse blog!

Ons bezoek aan Nederland,

Op het paardensport terrein bij Gerrit-Jan en Simone in Nederland. Ligt een prachtige galopbaan. Met grote passen loop ik stevig door het zand het voelt lekker fris door mijn sokken. Het is tijd om te aarden. Blote voeten op moeder aarde. De klompen van Simone houd ik vast in mijn linkerhand. De wind door de haren, het zicht is beperkt, het is vrijdag 25 oktober om 21.00 en donker. Echter het vele kunstlicht verlicht de ruimte tussen hemel en aarde zodanig dat ik ver weg een ster zie en verder gele wolken. De bomen geven mij een oorverdovend geluid. In combinatie met een voorbijrazende trein en een geluidsraas aan auto’s. Onderweg kom ik allemaal hindernissen tegen. Bij een grote boomstam neem ik de tijd en denk terug aan de laatste dagen.

De dagen voordat de beurs Scandinavië XL begint.

Dinsdag werk ik mijn laatste dag, om 12.00 uur is het Semester / vakantie! Thuis ga ik nog even verder met het huis schoonmaken. Al snel worden de meiden door de taxi van school thuis afgezet. Direct gaan ze aan de slag met hun koffers. De inhoud is zorgvuldig ingepakt door de meiden zelf. Ik voel de stress door mijn lichaam, ik snap daar niks van echter alles is gewoon goed geregeld en ik ga zo Carolien ophalen in Sundsvall. De lucht is prachtig, genietend van elke meter, kilometer, mile, geniet ik en voel de stress verdwijnen. Totaal relaxt kom ik aan bij het station, ik loop naar het perron en schiet in de spontane turbo stress. Er wachten 2 treinen….. shit ik ben te laat en snel bel ik Carolien. Nee joh rustig aan nicole, ik zit nog in een rijdende trein pffff oké dan wacht ik nog even in de wachtruimte. In alle rust bestudeer ik de aankomst tijden en zie ik dat de trein 20 min vertraging heeft. Carolien en ik appen wat, en ineens zie ik mijn schoenen, schrik! Op die schone vloer in de overvolle wachtruimte voel ik de schaamte opkomen over het feit dat mijn schoenen die vol zitten met mest en modder. Bijna tijd, ik besluit naar de trein te lopen. En al snel zitten wij gezellig kletsend in de auto.

Bij de mega grote supermarkt doen wij nog wat laatste boodschappen. Carolien komt 10 dagen waarin ze op ons huisje en de beesten gaat passen. Er wordt gehamsterd voor een week, de dagen dat wij weg zijn.

De volgende dag heeft iedereen als een blok geslapen, heel relaxt lopen wij ons ochtend rondje met Kate ons hondje. Sterre en Yara hebben nog een lekkere ochtend zussen ruzie. En een ieder gaat lekker zijn eigen weg.

Alles is klaar, de spullen wij, Carolien die op alle beesten gaat passen. Ja nu is het tijd! Verzamelen, knuffelen en hup in de auto, op weg naar Stockholm Arlanda.

De reis ging super relaxt geen zussen ruzie, wel veel gelachen en meegezongen met de muziek. Na wat zoeken parkeren wij de auto, pakken de koffers en lopen na de plaspauze zo de bus in. Op het Vliegveld ging alles soepel en relaxt. Voor wij gaan vliegen verwennen wij onze magen nog op een heerlijke Max maaltijd. Vol en moe zitten wij iets later in het vliegtuig. De vlucht ging goed, al vind ik dat toch wel doodeng elke keer. En ben ik zo ongelooflijk trots op mijn meiden dat ze dat gewoon doen. Wij spreken af dat wij wachten tot de meeste mensen eruit zijn na de landing. Even werd de relaxt modus verstoord; 3 meiden die nogal lawaaierig waren tijdens de vlucht gingen nu in gevecht met andere mensen achterin het vliegtuig. Wij bleven rustig, zegt Yara in een keer mam; het zijn net schreeuwende apen. Wij liggen met z’n allen helemaal in een deuk. Terwijl daarachter in het vliegtuig de sfeer het tegenovergestelde was. Na ruim 30 minuten mochten wij eruit. Op naar Oma in Apeldoorn. Ons plan om Amsterdam in te gaan en een saté kroket te eten bij de FEBO verdween. Het was ondertussen 22.00 uur en iedereen was doodmoe.

Gelukkig was de garage nog open en konden wij de C3 mooi parkeren, een warme begroeting van oma Ria. En al snel lag iedereen op één oor te slapen.

Donderdag ochtend vol verbazing hang ik uit het Franse balkon alle indrukken tot mij te nemen. De hondenpoep zuiger komt langs net als de lantarenpaal poetser. Een man zit daar eenzaam te genieten, van de natuurschoon van het Apeldoorns kanaal. Terwijl er achterelkaar mensen het fietspad gebruiken als een soort van race baan voor elektrische fietsen. De prikkelbaarheid krapt aan de binnenkant van mijn hoofd.

Met een zucht went ik mij naar de ontbijttafel, heerlijk wat een verwennerij. Moeders hotel is een ware luxe, voor ons. De kaas is zo ontzettend lekker de hagelslag en de verse sinaasappelsap mmmmmmmmmm

De dag verloopt, de tour langs familie geeft een dubbel gevoel en terug komend bij Oma Ria, zijn de meiden blij dat ze lekker kunnen bank hangen. Marco en ik verdwijnen nog even naar de Stad. Heerlijk de toerist uithangen, foto’s en film maken, en van de ene naar de andere verbazing.

De drang is heel groot, de smaakpapillen hunkeren naar vette hap, een kroket om precies te zijn.

Even later lopen wij met een dubbele saté kroket door de hoofdstraat…..mmmmmmm wat kan dat lekker zijn gadverdamme wat lekker! Echter waren onze smaakpapillen nog niet gerustgesteld, ze hunkerde naar meer. Een puntzak friet met saté saus, gatverdamme wat genieten. Mijn buik staat op standje kernbom en mijn smaakpapillen lagen met een burn out bij te komen. Wij besluiten nog even langs Linda te gaan in de winkel. Vele knuffels en mamma praat volgen. Heerlijk als je elkaar maanden niet gesproken hebt en je klets zo weer verder als de dag van gister.

Die vette zooi in mijn lichaam is een protest mars begonnen en mijn lichaam en mijn geestelijke toestand staat op standje prikkelbaar.

Marco en ik vertrekken naar ons logeer adres en nemen afscheid van onze grote meiden die blijven logeren bij Oma Ria.

Aangekomen tussen de groene weiden worden wij hartelijk ontvangen door Gerrit-Jan en Simone, wij krijgen een rondleiding over een deel van het grote paarden terrein. Nog even bij de paarden in de wei kijken. Het intens groene vette beetje modderige gras voelt aan als een zijde luxe kleed waar je graag even op wil liggen. Het ruikt naar de zomer bij ons, alleen mis ik de vele kruiden en bloemen. Als een echte paarden verslaafde breng ik even wat tijd door met de edele viervoeters. Het besef komt, wat hebben wij een vrij leven voor onze paarden. Deze kunnen zelf beslissen wel of niet binnen en veel of weinig lopen. Boem realisatie momentje….

De volgende dag, vrijdag. Langzaam wakker worden geen mamma mamma nee niks. Jeetje wat mis ik dat dan ook weer. De dag verloopt rustig met wat bezoekjes om spullen op te halen voor de beurs. Elke keer realiseer ik mij; jeetje wat is het druk hier, van alles is er veel.

Wij rijden de hele Veluwe over en oude dromen begrijp ik totaal niet meer. (wonen in het buiten gebied op de Veluwe ). Marco zegt ineens;

Nicole; mijn geluk is dat ik dit gelukkig allemaal niet heb. Het is doodstil daarna. Ja zeg ik dat vind ik nu ook.

Aangekomen bij de Expo in Hoevelaken zijn Nicole en Jan; https://www.villaragnasweden.com/ er ook. Heerlijk een stukje zweden hier in het te drukke Nederland. Wij bouwen de stand in een Zweeds tempo op en genieten van de koffie van de buren.

Met grote dank aan onze vrienden, staat alles goed vol. De Grote Televisie mede mogelijk gemaakt door; https://www.rtvstegeman.nl/

Statafels en aankledingsmatriaal is mede mogelijk gemaakt door; https://duoprotection.nl/

En het boek van Carolien Staal; op zoek naar niets. Geschreven over een bijzondere reis door Zweden. Het heeft een inspirerend boek opgeleverd en een prachtige vriendschap.

De Sollefteå Kommun en de Hoge kusten vertegenwoordigen wij en daarvan hebben wij diverse informatie materiaal. https://www.solleftea.se/ https://www.hogakusten.com

Morgen onze “Way of life” delen met de vele beurs bezoekers.

Zaterdag 26 en zondag 27 oktober de dagen waar wij zo lang naar toe werkte. Alles is klaar en het wachten is op de grote bezoekers aantallen.

Na een ronde zelf over de beurs is het tijd om de eerste bezoekers te verwelkomen. Vol passie vertellen wij keer op keer onze missie over ons ecotoerisme project en ons leven in Zweden. Dromen durven doen en nieuwe dromen planten en laten groeien.

Het is een soort van lopende band werk op een beurs, en dan wordt je ineens wakker geschud door onverwachte bekende. De energie stroomt als een waterval door mijn lichaam, heerlijk knuffelen en kletsen met bekende. Onbekende bezoekers inspireren en van informatie voorzien. Deze informatie kan zijn over ons ecotoerisme project met de tipi tent, echter ook de verkoop van de Zweedse natuurfoto’s, “way of life” t- shirts, mutsen, of het boek van Carolien.

Onze “way of life” leven wij in de prachtige Sollefteå kommun, dicht bij de Hoge kusten. Een omgeving waar de rust in overvloed aanwezig is.

Aan het eind van de dag voelt mijn mond aan, zoals voeten naar een marathon.

Na de beurs zijn wij heerlijk uit eten geweest en hebben de smaakpapillen een massage van smaken gegeven. Thuis eten wij simpel vooral niet te ingewikkeld, lekker Zweeds. En dan zit je in Nederland in een op en top sfeervol restaurantje, waar een alleraardigste jonge man de bestelling opneemt. Vooraf een carpaccio bij de realisatie dat wij zoiets simpels de laatste 4 jaar niet meer gegeten hebben is het een engeltje op mijn tong. Daarna een saté met friet. Vaak hoor ik wat mis je het meest? Nou ik kan je vertellen saté dat mis ik toch wel echt, of toch ook weer niet. Echter als je dan als Nordic mamma in Holland bent is dat heerlijk.

Volgeladen en voldaan rijden wij weer terug over het platteland. De weg is smal en overtrokken met grote bomen, door de tunnel van natuur rijden wij naar ons vakantie adres. Een warm welkom, lachen gieren brullen op de bank in de knusse woonkamer die landelijk is ingericht.

De vermoeidheid slaat toe boem! En dan lig je op bed en kan je niet slapen. Mijn gedachten gaan in galop door mijn hoofd. Sterre is bij oma niet lekker geworden. Ik maak mij zorgen, dat ik er niet kan zijn voor haar. Zelf voel ik mij ook wat…..ja niet lekker is geen goed woord. Wat wel? Bezorgd? Moeders voelen dan toch speciale dingen als dochters op afstand zijn. Een vrouwen ding?

De volgende ochtend, mijn lichaam voelt als een vaatdoek. Een lichaam waar geen Duracell batterijen in zitten wel lege batterijen. Dit weekend is de wintertijd ingegaan, een uur extra. Deze benut ik volkomen om wakker te worden.

Eenmaal op de beurs. Iedereen stormt over de beurs en is druk bezig om alle spulletjes weer goed in de kijker te zetten. Ik luister kijk en begin zelf ook iets te verbouwen. Mijn lichaam is er mijn maag lijkt in een volledige storm te zijn beland. Na een tabletje en een lekker Nederlands Wilhelmina pepermuntje knap ik redelijk op. Fris en fruitig klaar voor een nieuwe dag!

Ons bedrijf is ontstaan vanuit pure passie, liefde voor waar wij voor staan en wat wij aanbieden. Mooie gesprekken en ontmoetingen volgen. Veel interessen in ons project. Veel vrienden en zelfs familie die ik jaren niet meer gezien had. Een geweldige dag met super lieve mensen om ons heen. Een trots gevoel, wat ik moeilijk toelaat laat zicht vasthouden in mijn gevoel. De woorden van Marco gaan vaak door mijn hoofd; ons geluk is dat wij dit allemaal niet hebben. ( het leven in Nederland daarmee bedoeld) tegelijkertijd komen de woorden van Carolien ook regelmatig voorbij. Nicole het is wel eens goed dat je naar Nederland gaat, dan weet je wat je hier in Zweden hebt. Ja 3 dagen in Nederland het voelt bijzonder overprikkeld, ik kan niets direct plaatsen hoe en wat en doe mijn best om rustig te blijven.

Ik doe mijn best om rustig te blijven, onbewust ben ik steeds wat zenuwachtig, niet nerveus, nee over in de energie en toch dood moe zijn. Tijd om te aarden. Maandag ochtend Simone zegt ga lekker even rijden Nicole. Ja! Op het paard van Simone rijd ik niet veel later over de galop baan op het terrein. Deze galop baan waar ik eerder met mijn blote voeten over wandelde is een redding voor mij deze week. Het is prachtig weer, al zie ik die Hollanders met winterjassen en klagen over kou. Niet druk over maken! In mijn “way of life” T- shirt galoppeer ik heerlijk rond aarden op een paarden rug. Het gevoel van 2 body’s 1 soul…. dat is ons trainingsveld deze ochtend.

De laatste 2 dagen zijn rustig verlopen, moe en voldaan. Rijden wij naar Schiphol.

Alles in een mega Zweeds tempo rustig aan wat eten, wachten shoppen, en de storm van mensen energie over je heen laten gaan. Rond midden nacht zijn wij bij onze geliefde bevroren Volvo. Trouw start hij meteen en begint de reis naar huis. Mijn maag lag nog niet in slaap en om 5.00 waren wij een tankstation in ons geliefde zweden, koffie fika en een grillworst….. ik geniet er net zo van als dat kroketje heerlijk bijna thuis. Al slaapwandelend komen wij binnen en kregen wij een warm welkom van Carolien. Die worst gatver voelt niet goed in mijn maag, de rest van het lichaam zegt alleen maar ga af! Liggen slapen en ogen dicht. Dat gebeurde ook snel. Echter niet lang, de hunkering naar de beesten m’n gewone leventje. Terwijl iedereen nog slaapt, maak ik mij klaar om naar buiten te gaan. Carolien heeft echt geweldig voor alles gezorgd met veel liefde voor de beesten.

De beestenboel staat er tevreden bij, als moeder gans loop ik door de wei, de paarden en schapen volgen. Op een grote boomstam plof ik neer. De vrieskou doet mijn welzijn goed. De beesten komen een voor een langs om te knuffelen de schapen de paarden, een ieder op zijn of haar manier. In Nederland voel ik mij niet meer thuis, eenmaal hier is er rust, stilte, beesten, en wij als happy family. Hier hoef ik niet te wennen, het is zoals het is. Thuis!!!!!