De LifeStyle Vluchteling 2

De warme zon schijnt op onze gezichten, de lente komt eraan. Samen met Marco drinken we een kopje koffie op het balkon van ons appartement. Het is 12 vierkante meter, omringd door grijze flatgebouwen, variërend van 3 hoog tot 6 hoog. De betonnen gele tegels op de grond en de hardhouten plantenbakken proberen een mediterrane sfeer neer te zetten. Ik hunker naar meer groen: plantjes, bloemetjes, meer natuur. Het is zoals het is, ik sluit mijn ogen en waan mij even in de fantasie van groene weilanden, frisse lucht……mmmmm zucht. Tijd om te shoppen! Marco en ik lopen met 5 minuten naar de Action, daar koop ik een kunstgrasmat, (gebrek aan echt gras) en wat potjes en tuinposters om het balkon iets natuurlijker te krijgen. Marco onderbreekt mij constant. Terwijl ik aan het shoppen ben kijkt Marco op zijn Facebook. Een interessante advertentie komt voorbij. Gezocht: transport voor een tuinkas vanuit Nederland naar Zweden. Bij de kassa roept Marco:  “Nicole dat kunnen wij toch wel doen?” Waarom niet, geef ik als antwoord. We hebben nu een goede bus! 

Spontaan was daar het feit, een ongeplande vakantie naar het land van onze dromen…..en nog productief ook. Thuisgekomen met onze plastic fantastic groene balkon spullen maakten wij het balkon iets vrolijker. Vol positieve energie voerden wij alle acties uit die nodig waren om de trip naar Zweden te kunnen maken: zoals bijvoorbeeld kids vrij van school en het verzetten van geplande opdrachten. Alles werd voorbereid op de lange reis naar ons droomland. Een grote aanhanger werd gehuurd voor het vervoer voor de kas en de auto werd opgepoetst en schoongemaakt. 

Een paar weken later, half mei 2016, vertrok de hele familie Pieren met de aanhanger met een hele grote kas erop. Op weg naar Zweden, bijna 2000 kilometer,  in iets meer dan 24 uur. 

Eindelijk, daar zijn we dan! Doodmoe van de reis, Sterre met koorts en Yara die veel heeft geslapen onderweg. Rond het einde van de middag komen we aan op farm Backsjön. De aanhanger wordt afgekoppeld en wij worden met open armen ontvangen en direct uitgenodigd voor het avondeten. Tijdens het eten wordt Sterre heel ziek en kotst alles onder. Ja, daar sta je dan in je onderbroek stinkend naar kots, niet wetend wat de rest van de weken zal brengen. Er was vanalles gepland de 2 weken dat wij in Backsjön zijn. De eigenaren gaan trouwen en wij mochten bij deze bijzondere dag aanwezig zijn. Het doel was om voor de bruiloft de kas op te zetten, en hierin het feest te houden. 

Echter de week liep anders. Sterre werd steeds zieker. Ze kon niks binnen houden en werd steeds zwakker. Na 4 dagen besloten wij om naar de eerste hulp te gaan. Wij rijden 30 kilometer naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis en gelukkig zijn we al snel aan de beurt. Sterre krijgt een infuus met vocht toegediend en medicijnen. Na een dag in het ziekenhuis knapte ze al snel op. In de avond waren wij weer met zijn allen in het huisje in Backsjön.

De dagen erna zijn Marco en Yara ook heel ziek geweest. Op de dag van de bruiloft kwam het griepvirus  bij mij aankloppen. Gadver, ik heb nu geen tijd om ziek te worden. Ook al voelde ik me razend beroerd, toch maakte ik op deze bijzondere dag een bruidsboeket van tulpen en fungeerde ik als kapster en visagist voor de bruid. Tenslotte zorgde ik dat 1 hond en de ezels ook bij de rode loper stonden tijdens de ceremonie want dit was de uitdrukkelijke wens van het bruidspaar. Wat hebben wij gelachen! De ezels gingen hun eigen weg, met hun versierde hoedjes op en nieuwe halsters om. Dit waren momenten om nooit meer te vergeten. Wie was nu de echte ezel? Altijd maar druk zijn, altijd voor een ander en waar sta ik zelf? Het was een levensles, één van de aller moeilijkste voor mij! 

Ik zoals altijd positief: wij zijn in Zweden en werken aan onze droom om hier ooit een zelfstandig leven op te bouwen. Het huis waar we mochten verblijven voelde aan als wauw; die vrijheid, die ruimte, die frisse lucht. Oooooooo wat heerlijk. Hier kunnen wij wel wonen. 

Na dit ook uitgesproken te hebben komt er een voorstel van de eigenaren van het huis; “jullie kunnen hier een jaar voor niks wonen als je helpt met renoveren”. Wauw wat een kans! Als een soort van rollercoaster denken wij niet heel lang na over hoe we dit kunnen gaan realiseren. Een opsomming gaat steeds door onze hoofden. School voor de kinderen, werk, bedrijf. Oké alle keuzes die wij maken zijn gebaseerd op ooit……er volgt meteen een interessante vraag. Wanneer is ooit? Tijd voor een andere lifestyle, meer en meer zelfstandigheid, geen hoge hypotheek, meer vrijheid in en om ons heen. Wij voelen ons hier zoveel fijner, rustiger, thuis, dan in het appartement met ons balkon met kunstgras. Al gauw volgde er een plan. Aanmelden bij Skatteverket dat wij een eigen bedrijf willen beginnen in Zweden. Ons motto: wat wij in Nederland doen kunnen wij hier ook! Als een sneltrein ging alles, misschien wel een raket, meegaan op de stroom van het leven. Vertrouwen in wat komt en gaat….doodeng, naïef, er gaat veel door ons heen. Echter wat mijn vader altijd zei: “wat niet kan is nog nooit gebeurd!“

Eind mei besloten wij: “oké, over 2 maanden zijn wij hier weer met het idee om hier een jaar te wonen en een bedrijf op te zetten”. We nemen een sprong in het diepe….als lifestyle vluchtelingen!

Terug in Nederland, vertelden wij iedereen in onze omgeving van ons aanstaande vertrek en dat we ons hart gaan volgen. Op alle vragen die op ons afgevuurd worden kunnen wij geen antwoord geven. Gek zijn jullie, kregen we vaak te horen. Het doet pijn, onzekerheid is groot: wat als? Aan de andere kant, hier zijn wij niet gelukkig! Niet in het huis, niet met de afhankelijkheid, familie heeft ons veel pijn gedaan in de tijden van 2 huizen en de daarbij behorende keuzes. Mijn vader is er niet meer. Dus so what? Wat heb je te verliezen op weg naar een ander leven? 

1 augustus 2016: de grote dag voor de sprong van ons leven. Alles zit in de bus en paardentrailer. Veel spullen zijn weggegeven, verkocht, of staan nog in het appartement. Deze is voor minimaal 1 jaar verhuurd, zodat we ons daar geen zorgen over hoeven te maken. Tevens is hij weer in de verkoop gegaan, betere financiële tijden komen? Met een spaarrekening met 1000 euro en nog wat openstaande facturen, vertrokken we. Zonder te hooggespannen verwachtingen, we zien wel. Eerst veilig naar het noorden rijden.

Dikke tranen, nog even langs ons paard Tonaco. Hij mag nog een jaartje in Nederland blijven, goede zorg is geregeld. Echter toen wij van stal vertrokken, na een dikke knuffel van Hans onze beste vriend, ging toch even het licht uit. De angst, de wil, ze zijn volop in gevecht. 3 zware dagen volgen. De eerste nacht sliepen wij in Duitsland op een camping. Na veel file waren we te moe om door te rijden. De volgende dag, over de brug. Yes we zijn in Zweden! Doorgereden naar vrienden, die ook dromen van leven in Zweden. Na een emotioneel afscheid vertrokken wij en begonnen aan het laatste stuk van de reis. De vermoeidheid slaat toe van de enorme rollercoaster/ racket waar wij in zitten. Diepe zuchten volgen, heel veel zuchten. Een verademing bij aankomst in Backsjön, Yes!! We hebben het gehaald.

De eerste dagen zaten we echt op die beroemde roze wolk: prachtig mooi, vol energie maar eigenlijk ook totaal uitgeput. Het is een deel van ons leven. De tijd vliegt. Een week geleden zijn we vertrokken naar de noorderzon. Inmiddels zijn we lekker gesetteld. Alle spullen zijn uitgepakt. De kinderkamers hebben de meiden zelf ingericht met de spulletjes die in het huis stonden. Wat ben ik waanzinnig trots op onze meiden! Ook zij hebben alles achter gelaten en beginnen hier helemaal opnieuw. Andere bedden maar wel een eigen kamer! Elke nacht heeft wel een kleine onderbreking. Mam ik heb z’n last van m’n muggenbulten…met Zweedse zalf in de aanslag slapen we daarna weer rustig door. 

Bijzondere stilte volgt. Zo stil dat je er door verrast wordt. Wat hoor je als je geen omgevingsgeluid hoort?  NIETS……alleen je eigen gedachten gaan door in je hoofd………. Gedachten die ons naar Zweden brachten. Hersenen die overuren draaiden om alles te organiseren. ‘s Nachts staan de hersenen nog op een soort van defragmentatie stand zoals bij een computer. Het is moeilijk te bevatten dat iets wat niet mogelijk lijkt toch werkelijkheid is geworden. Vluchten van wat was, op zoek naar een ander leven! Nu dik 2,5 jaar later kan ik zeggen: “Ja, weg van die drukte en de verplichtingen”. Direct een ander leven?  Helaas…..dat duurde 2 jaar in Zweden.

Rustig worden is een soort van verplichting hier. Normaal stuiter ik door tot m’n doel. Nu volgt er een nieuw doel, veel nieuwe ideeën, plannen maken, bestaande contacten inzetten voor nieuwe mogelijkheden. De rust van de omgeving heeft mijn hoofd totaal niet op dat moment. Zorg, angst, nieuwsgierigheid en toch ook vertrouwen: het komt goed!

Mijn gevoel zoals ik het in die tijd beschreven heb:
Soms voel ik me net de eland die haar jong draagt over het water. Thuis in Nederland druk met alle mogelijkheden, nu realiteit in Zweden. In Apeldoorn altijd druk met……. Ja van alles: zaak, paard, school, je kent het wel……alles en nog veel meer en meer en meer en meer…..😔 Nu midden in de natuur, helpen de meiden en ik Carolina op de Farm. Ezels verzorgen (dat is ff heel wat anders dan paarden), bollen opgraven, koffie drinken, genieten van het samen zijn. Vertrouwen op wat komen gaat, mijn meiden op mijn rug elke dag opnieuw ervaren, dichter bij elkaar komen. Marco is veel op pad om nieuwe contacten te leggen, op jacht naar samenwerkingsverbanden in een nieuwe omgeving. Moeder Eland wacht rustig af…. Geduld, in wat komen gaat, al voel ik me soms wel een husky die heel graag wil rennen. Nee, tijd voor koffie en thee, elkaar helpen waar nodig, samen steken wij de rivier over na een nieuwe dag.

Duidelijk is mijn vluchtgedrag in dingen ondernemen, de weg naar zelfstandigheid. De wil is er de mogelijkheid niet. Marco werkt in die tijd veel aan de weg voor zelfstandigheid. Een nette Zweedse zakenman ziet ook handel in Marco’s drone dromen. Echter kom je er na een periode achter dat je niet op het rechte pad zit en je belemmerd wordt in je eigen denken en doen. 

Als beginnend lifstyle vluchteling kom je jezelf al heel snel tegen. Het is niet simpel op weg. Soms ga je rechtdoor of sla je zomaar een verkeerde afslag in. Echter wat dan? Er zijn immers altijd keuzes. 

De kids gaan naar school. Bijzonder blijft het voor ons dat ze om 7.30 uur worden opgehaald met een luxe taxi en hiermee ook weer thuisgebracht worden. Weinig contact met school. We nemen deel aan een grote vergadering, waar wij op dat  moment niks van verstonden, behalve een warm welkom in het Engels namens de school en de buurt.

Al snel ontstaat er een soort sleur, routine en ritme. Vluchtgedrag word omgezet in werk voor een schoonmaakbedrijf in de stad zo’n 30km van ons vandaan. Hard werken, weinig geld en het bijna nooit goed doen. Wel heb ik lol met mijn Thaise collega’s. Engels, Thais en Zweeds  wordt met handen en voeten gecombineerd ingezet voor de onderlinge communicatie. Er komt gelukkig een beetje geld binnen voor de dure diesel en de boodschappen. 

Langzaam wordt het kouder en moeten de kinderen warmere kleren hebben. De mode is hier toch echt heeeel veel simpeler. Joggingbroek en een warme trui is goed genoeg. Ook zeggen ze hier dat er geen slecht weer bestaat, wel slechte kleding. De wintersport kleren worden uit de kast gehaald. Al snel blijkt dit allesbehalve genoeg te zijn. Wij hebben een heel klein budget en kunnen gelukkig in de Loppis wat kleren kopen. Echter mochten wij eerst niet in het deel komen waar veel keuze was, dit was voor de vluchtelingen. Op dat moment barste ik in huilen uit. Sorry, wij hebben echt heel weinig geld en het feit blijft dat mijn kinderen er ook warm bij willen lopen op school. Met een dubbel gevoel zijn we uiteindelijk geslaagd. 

De winter komt eraan en steeds meer mensen vertellen ons dat wij echt niet in dit huis kunnen blijven in de winter. Met het aanmaken van de kachel kwam het hele huis onder de rook te staan. Geen rook uit de schoorsteen. De ramen moesten open en de elektrische kachel moest aan. Op de bovenverdieping werkt de kachel beter en al snel is het daar een sauna terwijl je beneden bevriest. Langzaam komen wij er achter. Het huis is niet verzekerd en geld voor renovatie is er ook niet, zoals wel was afgesproken. Nachten lag ik wakker. Overdag de meest vieze appartementen schoonmaken en in de avond je doodongelukkig voelen. Wat nu? Ik wenste dat ik een beer was en nu in winterslaap kon. Helaas ,wij leven onze droom die nu meer een nachtmerrie is.

Tijdens het schoonmaken werd ik gebeld, iemand wilde gebruik maken van mijn kennis van (de verzorging) van paarden. Alsof er een wondertje gebeurde, dit contact heeft ons weer laten vluchten. Het was niet mogelijk om in het prachtige rustige Backsjön te blijven. Wij kregen een nieuwe mogelijkheid om in Zweden te blijven. Veel stress in deze periode.

De zon schijnt op onze gezichten, de winter komt eraan en er dienen zich nieuwe mogelijkheden aan. Een volgend hoofdstuk in het leven van de lifestyle vluchteling staat op het punt van beginnen……

Ben je benieuwd naar het verdere verloop van onze avonturen in Zweden? Meld je dan onderaan deze pagina gratis aan als volger van onze blog.